Het is meer dan een jaar geleden dat ik voor het laatst iets voor LJ schreef. Dat duidt waarschijnlijk op het einde van een tijdperk. Ik heb gedurende 2015 wel af en toe op het punt gestaan, maar kon nooit de benodigde kracht, inspiratie of reden vinden om daadwerkelijk te schrijven. Deze woordenschaarste is overigens geenszins uit de lucht komen vallen. Ze (de woorden in mijn hoofd) zijn zich al jarenlang gestaag aan het verhongeren. Eens schreef ik omdat ik niet anders kon; nu schrijf ik om te communiceren, of omdat ik me verveel. LJ is niet het meest geschikte medium voor beiden. Ik schrijf liedjes en brieven - hoewel van allebei niet genoeg. O ja, en 24322 van mijn totale woordenquotum van 2015 zijn opgeëist door mijn scriptie.
Waarom schrijf dit hier nu dan opeens toch weer?
Omdat Gerben het vroeg.
En gewoon, daarom.
Tweeduizendvijftien.Ik leerde over inherente eenzaamheid, over samenzijn, over Italiaans ijs, over Schuberts Schotse liederen, over vriendschap van ver en van dichtbij, over thuis komen, over reizen, over muzikale en academische waardering, over lesgeven, over Duitsers, over Festival Oude Muziek, over taalbarrières en over zwemmen in oktober.
Een tamelijk willekeurige en greep uit een jaar in mijn leven:
Lente'Man is a bird without wings, and a bird is a man without sorrows.' (Louis de Bernière)
Hoogtepunt (22 oktober, diploma-uitreiking)Mijn lievelingsdocent aan de universiteit, die ik ongelofelijk bewonder, zei vanmiddag tegen me: “Als ik je een advies mag geven: blijf alsjeblieft studeren. Van alle studenten die ik ooit gehad heb, ben jij veruit de meest capabele.”
Nu, op dit moment, voelt het in mij alsof er een gevecht is losgebarsten tussen twee werelden: een intellectuele, academische, verlichtende die zich overal kan afspelen, meest waarschijnlijk op nieuwe plekken (zoals Leuven), en die zowel voldoening als frustratie zal brengen, desillusie én kennis – en een experimentele, artistieke en spirituele, hier in mijn herontdekte en opnieuw geliefde Nijmegen, met nieuwe vrienden en oude familie, met veel ruimte voor uitprobeersels en rommel en reizen en tegelijkertijd zekerheid en veiligheid. Beiden vol mogelijkheden, beiden vol muziek, beiden vol belofte tot ontwikkeling. En het gevecht is niet vanzelfsprekend; ik weet diep van binnen best dat deze werelden wel te verenigen zijn, ik weet alleen nog niet hoe. Maar die raketten zijn net pas goed en wel gelanceerd, gister en vandaag, en ik zit nu nog middenin de ontsteking. Ik zal eerst het stof eens laten neerdwarrelen.
Castellino (zomer)I am an artist's child and a midwife's daughter
Built a wall from the earth and drank her water
But the stars are many and the mountains tall
And I am only very small
Aan Hanna in Toulouse (september)Ik ben het roerend met je eens. Met wat dan? Met JOU. (Eens zijn, wat is dat eigenlijk een mooie en kloppende manier van zeggen.) Wij zijn eens. Zo voelt het. En dat is fijn, en bemoedigend, want eigenlijk zijn we maar gewoon twees, namelijk jij één en ik één, maar toch krijgen we het voor elkaar om samen te zijn, terwijl jij daar en ik hier. En het is niet eens die ruimte die ons mensen scheidt, het zijn onze inherent eenzame (of: éénige) lichaamgeesten. Afijn, ik merk dat woorden weer eens flink te kort schieten. Maak je geen zorgen als je er niks van snapt. Ik doe dat zelf ook niet echt.
Ik zoek een essentie waarvan ik eigenlijk helemaal niet geloof dat die überhaupt bestaat, maar waarvan ik het zoeken, als proces, toch eigenlijk als het belangrijkste van mijn bestaan beschouw. Het zoeken ís misschien de essentie. Is dat idioot?
Een volmaakte dag (1 oktober, Bisonbaai)Let's spend the day together
Make me believe I'm fine
Roam among the heather, roam along
And put your steps in mine
Are we not all alone
Drifting in the comforting cold?
But you don't see and I don't show
And now I just feel old
The poplars high above the water
Whisper courage in my ear
Let go your leaves, let it go, let it pass
It's the right time of the year
KarakteristiekTim: "You don't sit on a chair. You take a seat in that chair, and then you start to float above the earth, and you take the chair with you. You don't walk, you drift."
Aan Niek (herfst)Het is iets wonderlijks en iets raars, menszijn, en ik zal er wel nooit aan wennen.

'Mijn verhaal is niet prettig, het is niet lieflijk en harmonieus als de bedachte verhalen, het smaakt naar absurditeit en verwarring, naar waanzin en droom gelijk het leven van alle mensen die zichzelf geen rad meer voor de ogen willen draaien.' (Herman Hesse)