Tamar Tarenskeen

Tussen de knoestige, kromme wortels van een oude kastanjeboom lag een buitenaards ei. Het lag half verstopt tussen vroeg gevallen, oranjebruine herfstbladeren en vochtig mos. Verscheidene voorbijgangers hadden reeds geprobeerd het ei te verplaatsen, te vernielen, te verorberen of anderszins te beïnvloeden, maar zij hadden allemaal gefaald en lieten het nu links liggen - sommigen, waaronder de das, berustend; anderen, zoals de vos, gepikeerd. De enige die het opmerkte toen het ei eerst teer begon te vibreren en later fluisterzacht heen en weer wiegde, was de kraai die op dat moment toevallig op een tak in de desbetreffende kastanjeboom aan het uitrusten was en de wereld om zich heen in ogenschouw nam.

Uit het ei kroop een kind. Het had zacht bruin haar, nieuwsgierige ogen, lenige vingers en een rechte rug. Van voor naar achter ging het kind ongeveer hetzelfde als van achter naar voor, maar op beide manieren leek het midden te ontbreken. Het kind heette Ana.

Ana stond op en keek om zich heen. Zij zag kleuren. Groen en groener en bruinig bruin en luchtig grijsblauworanje en roodherfstgeel oranje. Zij rook en voelde en ademde: mossig water, vochtige aarde, kou. Ana wist niet waar zij was, maar ze kon het nu ten minste uitleggen: tussen mossig groen, rood okeren herfst en knoestige oude wortels in een vochtig koud zacht fluisterend bos. Met haarzelf leek het omgekeerde aan de hand. Ze wist wel wie ze was, maar kon het niet uitleggen.

Een stem zocht voorzichtig duizend wegen door de atmosfeer. Het bleek haar eigen stem te zijn. Eerst een onbeduidende klinker, hoog, hoger, ijler, weg. Dan een rommelend gebrom met een schorre echo. De kraai die haar al die tijd gade had geslagen kraaide. Ana keek omhoog, en in een opwelling vlug omlaag, ontdekte haar eigen voeten, grijnsde, en keek weer omhoog.
"Dag kraai," zong Ana. De woorden vonden haar en ze smaakten zoet op haar tong.
"Dag Ana," kraaide de kraai.

Compilatie van mijn 26e levensjaar.

Herfst 2016 - in mijn dromen vlieg ik hoog
Dit is wat er is en wie ik ben: vrij en naakt en alleen in het midden van een groot meer. Ik heb gewerkt, geleerd, gecreëerd, gefietst en gezwommen en nu ben ik hier en het is warm en koel tegelijk en ik ben tevreden en dankbaar en berustend. (...)
Zodra je de vraag stelt, weet je al hoe laat het is. Is het echt? Is het redelijk? Bepaal ik dat zelf? Laat me wijs zijn en onbezonnen, bedachtzaam en open. Hoe kan ik weten wat ik niet weet, kennen wie ik niet ken, kunnen wat ik nooit gedaan heb? Vragen - en allemaal dragen ze uiteindelijk dezelfde betekenis: waarom? En het antwoord bestaat natuurlijk niet, of als het bestaat, creëren we het zelf en is het zo veranderlijk als wij zijn, en onze ideeën, herinneringen en dromen. Ik heb geen verwachtingen, wel dromen. In mijn dromen vlieg ik hoog, val ik hard en vlieg dan nog hoger. (...)
De vraag over liefde is uitendelijk helemaal niet zo interessant. Het interessante vraagstuk is hoe twee vreemden hun gezamenlijke potentie kunnen ontdekken en vormgeven aan hun verwantschap-dan-wel-vreemdheid. En hier berust ik mij voorlopig nog even op de tijd, die, met of zonder mijn mijmeringen, toch wel voorbij gaat.

Winter 2016/2017 - my selfdestructive brain
1. Harry Potter and the Cursed Child, Londen. Ik zat op de wc in The Palace Theatre wilskrachtig te wensen dat ik dit toneelstuk ooit met mijn kinderen zal aanschouwen en tegelijkertijd ongelofelijk dankbaar te zijn voor mijn ouders en de manier waarop ze mij hebben voortgebracht. We maken niet alleen onszelf en onze wereld - we maken elkaar en de wereld maakt ons.
2. What I really long for, much more than punkrock and white Adidas sneakers and vampires and a big brother who takes me and my pink skeelers out to the half pipe with him and lifts me up above his head like I'm a feather, are two arms to hold me and a chest to rest my head against. Just that, plain and simple. I believe that's a very basic human longing, quite normal, but still it feels like a crazy, mad thing for me to say. Isn't that funny? Well no, actually, not that funny, but interesting at least. I do realise I am the only person that can make me feel better, feel happier, be better. I have my own two arms to hold me. But recently they feel so weak and useless. Like now. And still, it is something to feel something, I guess. A start.
3. It was weird talking to a table full of family in Dutch after a very English night (while eating scones and sipping tea). Familiar people talking about familiar things in a familiar language. It felt unreal and at one point I had the sensation of my consciousness floating above my somewhat tired but otherwise fully functioning self, observing the table below and recognising the familiarity and grounding effect of that warm bath of affection that is my family, but also noticing something new and divergent, a shift in the setting. Probably I was just happy.
4. When I want romance I can't find anything but cynicism, but when it finds me, I can't escape it and it burns. (...) It's not what happened. It's my self-destructive brain and the highly addictive drugs it produces.
5. Truth is something (maybe the one thing) I can handle better than the alternative. It is vagueness and unanswered questions I'm not so good with.
6. Now, Tamar, foolish girl, stop thinking in English.

Lente 2017 - Japan
- controlling the mind is like controlling a river
- understanding people is not a proces, it is a feeling or sensation. it is transcending yourself and being aware. it is recognising we are all essentially the same.
- i am profoundly in love with every unique presence. the old man, the cat, the beautiful women, the moon, even myself.
- it comes in waves of being able and unable / present and afloat / flying high and burried deep
- i learned a new way of listening to music. before, i understood melody, rhythm, timbre, words... now i understand a different layer, a quality to the sound or overall feel to the music.
- the dark is consuming me / i can't escape
- it is everywhere and then it's gone

Zomer 2017 - Goldberg/psalmen
What words of wisdom these songs convey to sooth?
Survived generations
Through all kinds of nations
The pure consolation of truth

Nu(-ig)
At points I felt like a young, naive girl. That's something I've been looking for the past year, naïvety, and apparently it can be found in perspective. But what's this perspective? Is the distance equal both ways?
Mostly I just felt like a human. And a woman. Social, intellectual, intuïtive, sexual, empathic, curious being. Aren't we all? And don't we all just want to make music and be held? No...

Het is meer dan een jaar geleden dat ik voor het laatst iets voor LJ schreef. Dat duidt waarschijnlijk op het einde van een tijdperk. Ik heb gedurende 2015 wel af en toe op het punt gestaan, maar kon nooit de benodigde kracht, inspiratie of reden vinden om daadwerkelijk te schrijven. Deze woordenschaarste is overigens geenszins uit de lucht komen vallen. Ze (de woorden in mijn hoofd) zijn zich al jarenlang gestaag aan het verhongeren. Eens schreef ik omdat ik niet anders kon; nu schrijf ik om te communiceren, of omdat ik me verveel. LJ is niet het meest geschikte medium voor beiden. Ik schrijf liedjes en brieven - hoewel van allebei niet genoeg. O ja, en 24322 van mijn totale woordenquotum van 2015 zijn opgeëist door mijn scriptie.

Waarom schrijf dit hier nu dan opeens toch weer?
Omdat Gerben het vroeg.
En gewoon, daarom.

Tweeduizendvijftien.
Ik leerde over inherente eenzaamheid, over samenzijn, over Italiaans ijs, over Schuberts Schotse liederen, over vriendschap van ver en van dichtbij, over thuis komen, over reizen, over muzikale en academische waardering, over lesgeven, over Duitsers, over Festival Oude Muziek, over taalbarrières en over zwemmen in oktober.

Een tamelijk willekeurige en greep uit een jaar in mijn leven:

Lente
'Man is a bird without wings, and a bird is a man without sorrows.' (Louis de Bernière)

Hoogtepunt (22 oktober, diploma-uitreiking)
Mijn lievelingsdocent aan de universiteit, die ik ongelofelijk bewonder, zei vanmiddag tegen me: “Als ik je een advies mag geven: blijf alsjeblieft studeren. Van alle studenten die ik ooit gehad heb, ben jij veruit de meest capabele.”

Nu, op dit moment, voelt het in mij alsof er een gevecht is losgebarsten tussen twee werelden: een intellectuele, academische, verlichtende die zich overal kan afspelen, meest waarschijnlijk op nieuwe plekken (zoals Leuven), en die zowel voldoening als frustratie zal brengen, desillusie én kennis – en een experimentele, artistieke en spirituele, hier in mijn herontdekte en opnieuw geliefde Nijmegen, met nieuwe vrienden en oude familie, met veel ruimte voor uitprobeersels en rommel en reizen en tegelijkertijd zekerheid en veiligheid. Beiden vol mogelijkheden, beiden vol muziek, beiden vol belofte tot ontwikkeling. En het gevecht is niet vanzelfsprekend; ik weet diep van binnen best dat deze werelden wel te verenigen zijn, ik weet alleen nog niet hoe. Maar die raketten zijn net pas goed en wel gelanceerd, gister en vandaag, en ik zit nu nog middenin de ontsteking. Ik zal eerst het stof eens laten neerdwarrelen.



Castellino (zomer)
I am an artist's child and a midwife's daughter
Built a wall from the earth and drank her water
But the stars are many and the mountains tall
And I am only very small

Aan Hanna in Toulouse (september)
Ik ben het roerend met je eens. Met wat dan? Met JOU. (Eens zijn, wat is dat eigenlijk een mooie en kloppende manier van zeggen.) Wij zijn eens. Zo voelt het. En dat is fijn, en bemoedigend, want eigenlijk zijn we maar gewoon twees, namelijk jij één en ik één, maar toch krijgen we het voor elkaar om samen te zijn, terwijl jij daar en ik hier. En het is niet eens die ruimte die ons mensen scheidt, het zijn onze inherent eenzame (of: éénige) lichaamgeesten. Afijn, ik merk dat woorden weer eens flink te kort schieten. Maak je geen zorgen als je er niks van snapt. Ik doe dat zelf ook niet echt.
Ik zoek een essentie waarvan ik eigenlijk helemaal niet geloof dat die überhaupt bestaat, maar waarvan ik het zoeken, als proces, toch eigenlijk als het belangrijkste van mijn bestaan beschouw. Het zoeken ís misschien de essentie. Is dat idioot?



Een volmaakte dag (1 oktober, Bisonbaai)
Let's spend the day together
Make me believe I'm fine
Roam among the heather, roam along
And put your steps in mine

Are we not all alone
Drifting in the comforting cold?
But you don't see and I don't show
And now I just feel old

The poplars high above the water
Whisper courage in my ear
Let go your leaves, let it go, let it pass
It's the right time of the year

Karakteristiek
Tim: "You don't sit on a chair. You take a seat in that chair, and then you start to float above the earth, and you take the chair with you. You don't walk, you drift."

Aan Niek (herfst)
Het is iets wonderlijks en iets raars, menszijn, en ik zal er wel nooit aan wennen.



'Mijn verhaal is niet prettig, het is niet lieflijk en harmonieus als de bedachte verhalen, het smaakt naar absurditeit en verwarring, naar waanzin en droom gelijk het leven van alle mensen die zichzelf geen rad meer voor de ogen willen draaien.' (Herman Hesse)

Ik heb in het algemeen verontrustend weinig geschreven de afgelopen vier maanden. Excuses aan mijn huidige lezers en mijn toekomstige zelf.



Vandaag is mijn laatste zaterdag in Edinburgh (volgend weekend vertoef ik in het pittoreske hooglanddorpje Pitlochry). Ik genoot voor de laatste keer taart en thee in Lovecrumbs, terwijl ik voor te laatste keer diep converseerde en oppervlakkig babbelde met Anja en Jack. Afgelopen woensdag nam ik afscheid van Judith, mijn Edinburghiaanse zielsverwant met wie ik de meeste tijd en de bijzonderste momenten heb gedeeld. Het is vreemd om hier te zijn zonder haar. Dit schreef ik haar vandaag:

Meanwhile in Edinburgh... the snow is all gone and replaced by a stormy wind and thick grey clouds. I'm mostly revising now, it is quite a lot of work after all. Cecilia is getting more and more Hermioneish (before the O.W.L.s), I do feel sorry for her. This afternoon, I'm meeting up with Anja and Jack for the last time (at Lovecrumbs). Last Times are accumulating rapidly. Both my physical surroundings and inner mood are getting gloomier by the hour. Fortunately, there's still Pitlochry to look forward to - but first I have to get through the exams unscathed. Say hi to Max, and try to enjoy the mainland! Just remember you will be back here one day; that's what I keep reminding myself of.

My heart's in the Highlands, my heart is not here;
My heart's in the Highlands a-chasing the deer;
A-chasing the wild-deer, and following the roe,
My heart's in the Highlands wherever I go.

Ik ben inmiddels 23 jaar oud. Op mijn verjaardag ben ik toegezongen in zes talen en heb ik twee keer kaarsjes uitgeblazen (waarvan één keer digitaal); een oehoe geaaid; heel veel scones, pepernoten en chocoladeballen (niet de Zweedse - nóg lekkerdere) gegeten; nóg meer thee gedronken; spelletjes gespeeld; de Marauder's Map gekregen (en meer) en écht Indiaas eten gegeten.

Ondertussen zijn Merlijn en Jiri op bezoek geweest en komend weekend komen papa en mama. Dan ben ik alweer op de helft van mijn tijd in Schotland. Maar daar probeer ik niet aan de denken.



Ik groei steeds dieper in Schotland. Ik ben nog steeds een buitenstaander, een sassenach, maar voel me geen toerist. Elke week leer ik eeuwenoude, oraal overgedragen liederen zingen en luister ik naar soortgelijke volksverhalen. Ik leer de zeer complexe geschiedenis en techniek van het nationale instrument; de taal van het noord-westen (Gaelic) en het dialect van het zuid-oosten (Scots); ik leer over Schotse koningen en rebellen, zigeuners en lairds, trowies en fairies. Aye, en ik heb uisge-beatha ("water of life") geproefd...



Foto's met Jiri en van mijn kinderfeestje hier.

Eindelijk weet ik het: I'm a Gryffindor!!!



Tijd doet rare dingen. In negen dagen heb ik meer ondernomen dan ik normaal in negen weken zou doen en de helft ben ik alweer vergeten omdat vorig weekend alweer zo lang geleden lijkt. Tegelijkertijd vliegt de tijd voorbij, zoals dat nu eenmaal gaat als je geniet. Hier zijn, naast de Sorting Ceremony & Welcoming Feast, een paar noemenswaardige dingen die ik gedaan heb (in willekeurige volgorde):
- Aan drie Ceilidhs (traditionele groepsdansavonden) deelgenomen.
- Quidditch gespeeld.
- Een workshop English Dialects gevolgd bij een voice coach.
- Naar een Gaelic verhalenverteller en een Gaelic zangeres geluisterd (tweetalig).
- Op een open podium gezongen.
- Door de enorme Royal Botanic Garden geslenterd op een zonnige late zomermiddag.
- Een deel van Händels Messiah gezongen op een scratch rehearsal van de Edinburgh University Music Society (bestaande uit twee koren en twee orkesten).
- Naar inspirerende toespraken (van o.a. de Principal en de Rector) geluisterd op de Welcome Ceremony in McEwan Hall.



En zoals beloofd: Teviot Row House. Teviot is de oudste 'purpose built' student union van het Verenigd Koninkrijk. Het lijkt zowel van buiten als van binnen op een miniatuurversie van Hogwarts. Er zijn vijf cafe's (waarvan één in een antieke bibliotheek en één die op de Griffindor common room lijkt, met een openbare vleugel), een nachtclub/poppodium (genaamd The Underground), een Dining Room, een Debating Hall en nog wat zaaltjes en kamertjes. Het hele gebouw wordt gerund door en voor studenten. Het is fantastisch.

Update: meer foto's van Loch Lomond!

Ik moet vertellen over Loch Lomond, ook al heb ik pas nog geschreven en ben ik bovendien lost for words. Och, Loch Lomond... Ik dacht dat ik in Edinburgh mijn grote liefde had gevonden, maar dat was vóór gisteren. Met Judith en Rachael beklom ik een Ben aan de oostkust van de Loch. Halverwege aten we bananenbrood op de mooiste picknickplek die er waarschijnlijk bestaat. Vanaf de top keken we uit over het grootste loch van Schotland, omringd door de in purperen heide gehulde hooglanden. Beneden vonden we een sprookjesachtig stukje oever vol knoestige oude bomen, met zacht mos beklede holletjes en stepping stones, waar we onze voeten koelden in het heldere water en lieten opdrogen in de lage avondzon. Mijn ogen waterden toen het tijd werd om weg te gaan.

The wee birdies sing and the wild flowers spring,
And in sunshine the waters are sleeping,
But the broken heart it kens nae second spring again
Tho' the woeful may cease from their weeping.

Het was de beste dag, en dat wil wat zeggen, want al mijn dagen hier zijn tot nu toe buitengewoon voortreffelijk geweest.



In mijn volgende bericht zal ik vertellen over Teviot (onze student union - dat is een gebouw in dit geval), dat zoveel als mogelijk is in de dreuzelwereld op Hogwarts lijkt. Then again, Edinburgh is één groot Hogwarts.

De afgelopen tijd droom ik regelmatig over wilde dieren die door mensen gekwetst worden. Zowel de verhaallijn als de hoofdrolspelers verschillen per droom, maar ik word altijd overstuur wakker. Eens deed mama het fornuis aan, waarop een grote roofvogel haar nest had gebouwd en haar ei aan het uitbroeden was; vorige week viel een leeuw in Artis drie olifanten aan en werd vervolgens neergeschoten door bewakers om de bezoekers te beschermen en vannacht werd de wilde steenmarter die ik had verpleegd vergiftigd door het muizengif van de buren. Wat heeft dit te betekenen?



Ik woon nu in mijn eigen huisje in West Nicolson street, middenin het middeleeuwse stadscentrum van mijn geliefde Dùn Èideann (Edinburgh in gaelic). Het is een uiterst bevallig huisje met uitzicht op een gotische kerk aan de voorkant en een 20e eeuwse moskee aan de achterkant.

Gedane Zaken:
- Op een zomerse zondag het lieflijke kustdorpje North Berwick bezocht, samen met Duitse mede-Harryverslaafde Judith en haar Nederland minnende vriendin Marika.
- Een mistig dagtripje naar natuurgebied the Trossachs ondernomen en daar het magische natuurschoon van the Highlands alsook een handjevol kastelen aanschouwd.



Meer nieuwe foto's hier.

Ik ben in Edinburgh, de hoofdstad van het land waar naar verluidt mijn oudst bekende voorvaderen vandaan komen. Het was liefde op het eerste gezicht. (Tot nu toe ergerde ik me altijd nogal aan al die reizigers die verklaren 'verliefd te zijn geworden' op een plek. Ik vind het nog steeds een stomme uitdrukking, maar het blijkt toch de meest adequate te zijn. Sorry daarvoor, hè.) Voor de gelegenheid, en onder hoge druk van het thuisfront, blaas ik mijn LJ weer tijdelijk wat leven in.



Aankomen in Edinburgh (bovenin een dubbeldekkerbus) was als aankomen in een stad uit mijn verbeelding die echt bleek te bestaan: vertrouwd, verwelkomend, bevreemdend; zo mooi als verwacht, maar groter en echter. De eerste dagen heb ik in een staat van constante verwondering rondgelopen. Werkelijk alles is hier beeldig. Klinkt dat ongeloofwaardig? Kom maar hier en beoordeel zelf.
Edinburgh is groot en klein. De straten, parken en gebouwen zijn groot(s) en ontzagwekkend, maar op een of andere manier is toch alles dichterbij dan het lijkt. (Ik vermoed een Undetectable Swelling Charm...)

Wat Ik Tot Nu Toe Zoal Gedaan Heb:
- Een indrukwekkende acrobatiekvoorstelling (A Simple Space door Gravity and Other Myths) bezocht op het Festival.
- Met Menah over straten, parken en bergen gewandeld, gerend en geslenterd.
- Liters thee gedronken in The Elephant House (waar overal olifanten zijn en Jo Rowling graag Harry schreef; de wc is de dreuzel-equivalent van de ruïne in Godric's Hollow.
- Aan een HP pelgrimage deelgenomen, langs o.a. het graf van Tom Riddle en de bevallige, bescheiden handafdruk van Jo Rowling in de straat.
- Het KCO (Sjostakovitsj en Ravel) bewonderd in Usher Hall, dat kan wedijveren met het Concertgebouw.
- De sleutels van mijn uiterst lieflijke huisje ontvangen.



Meer foto zijn hier te zien, als het goed is ook voor de facebooklozen.

Wat hebben Oberon, Snape, Heathcliff, Sherlock en Caiaphas met elkaar gemeen?

In een week tijd zag/hoorde ik twee van mijn meest favoriete muzikale werken aller tijden in uitvoering (Schuberts Arpeggione en Purcells The Fairy Queen). Tussen die twee in kwam er op wonderbaarlijke wijze een Orpheusreünie uit de lucht vallen, naar aanleiding waarvan ik diezelfde avond op mijn oude zolderkamertje verwoed in mijn persoonlijke historische documenten ben gaan graven. Wat een woorden! Hun ontwapenende naïviteit (in combinatie met de samenspannende krachten van Franz en Henry) deed warempel mijn Nieuwe Cynisme ietwat afzwakken.

'Think'st thou we shall ever meet again?'
'I doubt it not. Trust me, love. All these woes shall serve for sweet discourses in our time to come.'

Natuurlijk wel. Denk eens goed na. Het is een heel oud verhaal. Duizenden jaren geleden was Orpheus verdrietig en droefgeestig, net zoals dat vogeltje. Op een dag spraken de snaren van zijn luit, zoekend naar ware liefde, over verloren kussen, dolend op de lippen van Eurydice. Eurydice's lippen trilden van verlangen.

Tot zover. Want praten over muziek.....

Ja, ik ben me ervan bewust dat ik niet meer schrijf. Kerstmis was fijn, als altijd; zelfs tamelijk fantastisch. Ik heb een paar heel bijzondere vrienden, met wie ik me erg gelukkig prijs. Hetzelfde geldt voor mijn familie, uiteraard. Oud en nieuw was leuk. Blablabla.

2013 was... enigszins teleurstellend. Hoogte- en dieptepunten? Hm, nee. Ja, ik was in Marokko en Engeland. En zo. Over een ruime week ben ik weer weg. Grote steden.

Verder? Ik heb mijn linkerwijsvinger bijna verbrijzeld in een deuropening, hij is nu zwart/paars/groen - het verhaal van disfunctionerende lichaamsdelen en hun levenslessen over dualisme etc.

O ja, en Sherlock is terug.

Ik spendeerde de avond onverwacht met een hoop hele leuke personen die ik niet kende en één nog leuker persoon die ik wel kende. Het deed me nadenken over vriendschap, een onderwerp waarover ik sinds ik in Amsterdam woon veel heb gepiekerd. Vanavond realiseerde ik me waarom ik pas toen ik in Amsterdam kwam wonen erachter kwam wat mij veelal trekt in mensen. Ik kan met heel veel mensen goed opschieten en vind veel mensen aardig, maar ik weet niet altijd of en wanneer iemand een vriend wordt of is, en wanneer en waarom ik dat wil. Bij enkelen weet ik dat wel vrij snel en wat zij allen overeen hebben is dat ze een beetje raar zijn - ietwat onaangepast, eigenzinnig, buitengewoon (en buitenstaand, soms). Bijvoorbeeld geloven ze in onwaarschijnlijkheden waar ik nooit in zal kunnen geloven (zoals de Bijbel); houden van wiskunde of onkruid; zijn onwaarschijnlijk goed in Set of hebben hun hele leven nog nooit uit vrije wil naar popmuziek geluisterd. Waarom ik me dat nooit gerealiseerd heb toen ik nog in Nijmegen woonde, was omdat ik daar mijn hele leven zoveel vrienden gehad heb en ikzelf altijd zodanig de 'rare' was, dat het nooit in me op kwam dat ik toevallig in een jaarlaag beland was met een hoop uitzonderlijke wezens. Misschien waren ze dat ook alleen omdat ze zoveel met mij omgingen. Of omdat er in Nijmegen nu eenmaal meer rare kinderen wonen dan op andere plekken. Hoe dan ook, die tijd is voorbij. Veel van mijn vroegere vrienden zie ik nooit meer, en hebben zich bovendien, naar de verhalen te oordelen, inmiddels goed weten aan te passen aan het volwassen, Nederlandse leven. Of ten minste aan het Nederlandse (of op zijn best: Europese) studentenleven. Mijn oude vrienden zijn ofwel (familie van) ex-vriendjes, ofwel mijn huisgenoot, ofwel mijn veruit meest creatieve ex-klasgenootje waarmee ik pas ná de middelbare school bevriend raakte (en die in Parijs gaat wonen). Van mijn nieuwe vrienden weet ik niet of (en zo ja: waarom) het vrienden zijn, tenzij ze zijn zoals hierboven beschreven. Of de zus van mijn schoonzus die ik ken sinds mijn twaalfde maar toen uit ontzag niet durfde aan te spreken, en die bovendien tekent als beroep en samenwoont met een glitterende eenhoorn.

Ik heb er vaak en lang over nagedacht, maar er zijn nog veel grote knopen. Waarom spreek ik om de heel veel maanden af met mensen die ik nooit goed heb leren kennen? Is dat vriendschap, of zijn het verwoede pogingen tot - omdat ik ze zo leuk onaangepast vind? Hoe kan ik iemand die ik nauwelijks ken überhaupt leuk vinden?

Voordat ik in Amsterdam woonde vond ik vriendschap een saai onderwerp om over na te denken. Vriendschap was makkelijk, net als familie, het ging vanzelf en was bovendien niet zo belangrijk als liefde; niets was zo belangrijk als liefde. Ik vraag me af of toentertijd boos was geworden op mijn huidige zelf. Vermoedelijk was ik woedend en heel verdrietig geworden.
Ik ben ook woedend en heel verdrietig geweest in de tijd dat ik begon met me realiseren dat liefde geen religie is; mijn laatste maanden in Nijmegen. Nog iets wat ik me destijds niet realiseerde: de hartenpijn in die maanden werd veroorzaakt door het verliezen van veel meer dan slechts een geliefde. Het was het verliezen van een zeker geloof, een zekere naïviteit; en het verliezen van een eeuwig debat met mezelf over Verlichting en Romantiek. En de euforie en het grootse gevoel van vrijheid die erop volgden, kwamen door veel meer dan slechts het genezen van de hartenpijn. Zij kwamen door het leren van nieuwe gedachten en het omarmen van nieuwe ideeën.

En dit alles doet mij denken aan de afscheidsbrief die ik van mijn crèche kreeg toen ik vier was. Ik ben misschien nooit echt veranderd.

Lieve Tamar,

Héél lang geleden kwam er een klein meisje met prachtig krullend haar op de baby-groep spelen, en dat was jij, Tamar. Daar viel het al op hoe zelfstandig je was. Al gauw werd je twee jaar en ging je naar de peutergroep. Je wist al snel de weg bij ons, je kon goed praten en je had al geen luier meer aan. Het wennen bij de peuters heeft beste en poos geduurd, maar toch vond je een soort evenwicht. 's Morgens eventjes op schoot zitten, haren kammen en een spelletje hielpen je over de drempel. Toch had je het niet altijd makkelijk in de periode die je op Ukkepuk was. Soms kon je veel spelen en had je plezier, maar er waren ook tijden dat het niet lukken wilde en je veel alleen was.
De laatste tijd lijkt het alsof je je draai gevonden hebt. Je houdt van knutselen en spelletjes aan tafel maar je bent ook op de fiets in de zaal te vinden, en vooral houd je van grapjes.
De kinderen die wild spelen en in groepjes samen zijn zoek je niet op, maar juist degenen die daar buiten staan trekken je aan. Lief en zorgzaam kun je zijn voor de kinderen die dat nodig hebben. En dat is een hele mooie eigenschap!!

Nu ben je alweer vier jaar geworden en te groot voor Ukkepuk. Lieve Tamar, we hopen dat je een fijne start zult maken op de kleuterschool en veel nieuwe vriendjes zal ontmoeten.

Een dikke kus van:
Ellie, Thea, Anja, Maik en Marlies

Ik ga bovenstaand verhaal niet herlezen en reviseren, want ik ga slapen. Bovendien acht ik Livejournal niet meer zo hoog als ik eens deed, toen ik nog slechts liefde het contempleren waard vond.

Ik moet weg. Ik droom over bossen, heuvels en water; over boogschieten en paardrijden. Ik wil alleen zijn en mijn eigen taal vergeten; wild zijn en verdwalen.

Gisteren maakte Gerben en ik dit filmpje:



Gerben: Waar gaat het over, als ik vragen mag?
Ik: Over dat het lijkt alsof je iemand héél goed kent, terwijl je weet dat het tegendeel waar is. Snap je?
Gerben: Nee... maar dat is misschien juist goed.

Misschien bevind ik me te vaak in het mistige grensgebied tussen realiteit en fictie.

De dagen waren goed voor mij. Ik heb vrijheid en vriendschap geconsumeerd, een groot, uiterst zwembaar meer gevonden op loopafstand van mijn huis, ijsjes gegeten, nachtelijke films gekeken, gejongleerd en een treinkaartje bespaard door uit de droge hitte van Amsterdam te liften naar de tropische warmte van Nijmegen. Het is fijn om op twee plekken te wonen.

Toon verkondigde dat ik cynisch geworden ben. Ik antwoordde dat dat wel enigszins klopte. Toen hij vroeg hoe dat zo kwam, antwoordde ik: omdat ik dingen beter begrijp. Maar ik weet eigenlijk niet of dat waar is; wellicht had ik beter kunnen zeggen: omdat ik meer weet en minder begrijp.
Ik zei ook, later op de dag, dat als ik met Toon ben, er altijd dingen gruwelijk de mist in lopen. We verdwaalden in Amsterdam West, en raakten daarbij mijn gasten kwijt. Inge zei: het lijkt me een ramp om een relatie te hebben met Toon.

Op een nacht brak er een tropische onweersstorm uit. Hanna en ik renden in ons ondergoed de straat op om te dansen tussen de vallende takken. Na 5 seconden waren we doorweekt. Na een minuut was de schade in elke kamer waarvan ik het raam was vergeten te sluiten aanzienlijk. Water komt overal. Water water water.

Nog eventjes en ik kan weg...

In de negentiende eeuw kon men nog grijpend en relevant over muziek schrijven. Dat is een van de belangrijkste dingen die ik het afgelopen jaar geleerd heb. Ook dat ze in de zeventiende eeuw festivals gaven die vast nooit meer overtroffen zullen worden - zelfs niet door Wilderness. Dat muziek en wiskunde soms echt niet te onderscheiden zijn (en om die reden heb ik wiskunde leren waarderen). Dat ik zingen voor mensen in zeer zeldzame gevallen toch leuk vind. Dat het verzinnen van canons, zoals alle andere werkelijk muzikale activiteiten (bijvoorbeeld cello spelen), op den duur zijn spanning verliest. En, bovenal, dat er buiten Amsterdam zoveel meer te leren valt.

Ik moest wennen aan de vrijheid die juli bracht. Ik was bijna vergeten hoe het is om boeken naar keuze te lezen. Hoe heerlijk intensief.
En ik pendel momenteel tussen nu - nu Nijmegen bevolkt wordt door wat lijkt de gehele mensenpopulatie en ik werk op een fijn plekje ten noorden van de rivier - en 1790, nu de Franse revolutie is uitgebroken en Jean-Marie Charles d'Aumout zijn dagen telt en beschrijft.
Mijn ouders zijn gisteren vertrokken in oostelijke richting en keren pas terug als de bladeren van de bomen vallen en ik 22 ben. Nu woon ik nog eventjes met twee Amerikaanse jongens in Nijmegen en over een boek of twee reis ik naar Cornbury estate in Oxfordshire en verder, Gloucestershire en Warwickshire, voor twee weken Shakespeare, Purcell, Lewis Caroll, Laura Marling en scones met clotted cream.
Ik heb daar zin in.

Ik heb ook zin in september. Dan ga ik colleges volgen in Artis over wat de kunst van de natuur kan leren en wellicht andersom. En weer, tegen alle verwachtingen in, Vincent, over de geheimen van instrumenten, hoe je hun klanken het best in elkaar kan vlechten en hoe je dat eigenlijk nooit zult leren.

Vooral heb ik zin in nu. Het is zomer. Toen ik elf was schreef ik:

Mijn lievelingsdieren zijn wolven. Ik vind ze mooi en een heleboel mensen denken dat ze heel erg gevaarlijk zijn en dat ze altijd meteen gaan aanvallen maar dat is helemaal niet zo.

Ze komen.